Tungjatjeta, vetmia ime

Poezi nga Fatos Arapi

Cela deren, hyra ne “Bar Tirana”. 
Te kendi i qelqte, – vetmia 
Me pa dhe levizi… 
Tungjatjeta, ora ime e e mire! 
Tungjatjeta, pritja ime besnike! 
Ia vlen nje kafe te dy. 
Sot po… 
Duke ardhur ketu shkelja 
Mbi rrenoja trishtimesh. 
Me trishtonin edhe lulet e keputura… 
Perse i keputin? – pieta 
Shkojne drejt dashurive, 
Me foli nje shpirt aty prane. 
Keshtu e kane dashurite, tha ai, 
Behen me te bukura 
Me trendafile nder duar. 
Per te mos shkelur mbi te tjere, 
Rronojave te shpirterave, 
Une eca brenda vetes sime. 
Atje, nje shprese e vogel, e hidheruar, e fyer 
Rrezoi sy e qepalle ne dhe: 
As ti nuk ma dhe doren te ngrihem 
Kaq shume kisha shpresuar… 
Shpresa? Vete shpresa shpresonte nga une?! 
Tani nuk kam me fuqi 
As te trishtohem… 
Mbreme recensori i madh, inkuizitori i perjetshem, 
Ne gjume recensionoi endrren time te bukur 
Prej kashtes se kumtrit kisha prere dy kordele, 
Te lidhja tulipanin e keputur 
Ne doren e dashurise. 
Hesht – peshperiti ftohte vetmia, 
Ti flet shume… 
I sheh ata sy idhnake, tinzare qe na pergjojne? 
Jam mesuar me ta… 
Dhe e di se ne vend te tulipaneve, 
Ata do te mbjellin klloune… 
Jetoj jashte ketij minuti 
Dhe prej andej i shoh zuzaret 
Se si masakrojne endrrat ne gjume… 
Prej lende vetmie jam une… 
E ti prej trishtimit tim behesh, 
Vetmia ime. 
Pegaseve te mi nuk u lind çdo dite 
Nga nje flater nen sqetull… 
Por une e di: 
Ka vetem nje varr per tiranet – liria! /KultPlus.com